@LukaszLamza: Systematykę i klasyfikację zakorzenionych w buddyzmie (głównie theravada, trochę zen) sposobów pracy z umysłem, opisów celów, możliwych do doświadczenia stanów, etapów rozwojowych; próbuje opracować komplet słowników i map do nawigacji po tym obszarze. Chodzi o pewnego rodzaju odczarowanie tych ścieżek przez znalezienie odpowiednich terminów i opisów, które są do zrozumienia przez ludzi Zachodu będących w stanie myśleć abstrakcyjnie. On sam praktykuje theravadę, która jest bogata w precyzyjne opisy doświadczeń i przekładając je z użyciem terminologii obecnej we współczesnej nauce ma nadzieję na znalezienie części wspólnych, można by powiedzieć uniwersalnych, dla różnych wschodnich ścieżek.
SkojarzyÅ‚o mi siÄ™, bo on również wspomina o default mode network – lata temu uczestniczyÅ‚, chyba na uniwerku w Yale, w badaniach z użyciem fMRI, gdzie staraÅ‚ siÄ™ wÅ‚Ä…czać i wyÅ‚Ä…czać ten sposób przeżywania na wezwanie prowadzÄ…cego eksperyment. OpowiadaÅ‚, że próbowaÅ‚ wtedy wzbudzać angażujÄ…ce, neurotyczne myÅ›li, w tym myÅ›li odnoszÄ…ce siÄ™ do siebie, ale nie miaÅ‚o to wiÄ™kszego wpÅ‚ywu na aktywacjÄ™ DMN. Dopiero zmiana perspektywy na bardziej zakorzenionÄ… w obrÄ™bie tego, co uważa za swoje wnÄ™trze, zadziaÅ‚aÅ‚a – i to bez wzglÄ™du na to, czy wtedy myÅ›li byÅ‚y neurotyczne, czy też przyjemne. Nazywa to roboczo „usuniÄ™ciem pokoju”, tzn. przeniesieniem czujnoÅ›ci skierowanej na otoczenie na swoje wnÄ™trze przez skupienie tej uwagi i identyfikacjÄ™ z tÄ… przestrzeniÄ… prywatnÄ… / granicÄ… tego, czym nazywamy siebie. Z tym, że on praktykuje już wiele lat, wiÄ™c nie wiadomo, czy ten sposób zadziaÅ‚aÅ‚by na tych, którzy nie medytujÄ…, albo na tych, którym siÄ™ nie zdążyÅ‚a trwale pozmieniać relacja ja–świat (na bardziej pÅ‚ynnÄ…). Bo wtedy ten default mode może być trochÄ™ różny od powszechnego. 🙂
A pozycja do poczytania ma tytuÅ‚ „Mastering the Core Teachings of the Buddha” – edycja wczeÅ›niejsza, niż wypuszczona ostatnio do druku jest dostÄ™pna za darmo na: https://www.mctb.org/